"Τα χρήματα του Κορωπίου, δεν μένουν στο Κορωπί- Άρθρο Χριστοδούλου Χρ.

Συμπληρώνονται σχεδόν 4 χρόνια από την είσοδο του ΔΝΤ στην Ελλάδα σε μία ελεγχόμενη χρεοκοπία που έχει δημιουργήσει σοβαρά οικονομικά προβλήματα σε κάθε πολίτη, σε κάθε οικογένεια. Η αλήθεια είναι ότι οι θυσίες των Ελλήνων έφτασαν σε σημείο

υπερβολής με την υπερφορολόγηση. Πλέον το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής ηγεσίας της χώρας αλλά και της Ευρωπαικής Ένωσης κάνει λόγο για απαγκίστρωση από την επίβλεψη του ΔΝΤ καθώς η Ελλάδα κατάφερε να πιάσει τους αριθμούς που απαιτούνταν.

Ο σκοπός στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι αυτή η λέξη που ακούμε συνεχώς, ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Πως θα έρθει η ανάπτυξη όμως είναι το ζητούμενο. Για να αναπτυχθεί μία οικονομία υπάρχουν κάποιες βάσεις. Αρχικά τακτοποίηση των οφειλών προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, διότι με την υπερφορολόγηση οι πολίτες αδυνατούσαν να πληρώσουν τις δόσεις τους. Ευτυχώς βλέπουμε να δίνεται η ευκαιρία για ρύθμιση και σε πολλές δόσεις μάλιστα. Δεύτερο βήμα είναι η μείωση των φορολογικών συντελεστών και εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, όπως επίσης και η κατάργηση τεκμηρίων έτσι ώστε να μένουν χρήματα «στην άκρη» ώστε ο Έλληνας πολίτης να τα διαθέτει στην αγορά. Τελευταίο και σημαντικότερο είναι η ελαχιστοποίηση του φαινομένου της ανεργίας. Θα ρωτήσει κανείς «πως θα γίνει αυτό;». Εξηγώ αμέσως, με έναν ενιαίο φόρο στις επιχειρήσεις της τάξης του 15% σε συνδυασμό με την μείωση των εισφορών προς τα ταμεία όπου δηλώνονται οι εργαζόμενοι (ΙΚΑ) ο εργοδότης θα έχει την δυνατότητα εφόσον θα του μένει ένα πλεόνασμα χρημάτων, να προσλάβει επιπλέον προσωπικό για να αυξήσει την παραγωγικότητα του. Φυσικά ανάπτυξη χωρίς επενδύσεις δεν γίνεται. Για παράδειγμα, το πρώην αεροδρόμιο στο Ελληνικό, ανεκμετάλλευτο, σκουριασμένο χωρίς να προσφέρει τίποτα. Είναι παράλογο να αξιοποιηθεί ως πολιτιστικό πάρκο από κάποιον μεγάλο επενδυτή, Έλληνα ή όχι, και να προσφέρει θέσεις εργασίας για χιλιάδες ανέργους; Έχουμε πολλά πολιτιστικά, θεματικά πάρκα στην Ελλάδα; Νομίζω ότι η κοινή γνώμη είναι σύμφωνη με μία τέτοιου είδους επενδύσεις.

Ας κοιτάξουμε το θέμα πιο τοπικά όμως. Στο Κορωπί, τόπος γέννησης αλλά και καταγωγής μου ζουν περίπου 30.000 άνθρωποι. Τα πρωινά συνήθως λόγω των εργασιών των πολιτών η κυκλοφορία και των αυτοκινήτων αλλά και των πεζών είναι ιδιαίτερα αυξημένη. Μετά το απόγευμα όμως το Κορωπί ξαφνικά ερημώνει. Λίγοι άνθρωποι κυκλοφορούν, για να πιουν τον καφέ τους εκτός σπιτιού ή πηγαίνουν για φαγητό σε κάποιο μεζεδοπωλείο ή εστιατόριο. Συνήθως Παρασκευή-Σάββατο περιμένουν τα καταστήματα να βγάλουν τα έξοδα του μήνα. Βέβαια είναι απολύτως κατανοητό αυτό. Ο κόσμος δεν έχει χρήματα να του περισσεύουν με τόσα έξοδα και προτιμούν να θυσιάσουν τις εξόδους τους ώστε να δώσουν την δυνατότητα να διασκεδάσουν τα παιδιά τους.

Η Ανάπτυξη πρέπει να ξεκινήσει από τοπικό επίπεδο για να γίνει πανελλαδικό. Τι χρειάζεται το Κορωπί για να αρχίσει να αναπτύσσεται και να παίρνει ζωή από τους πολίτες του αλλά και από τους ανθρώπους των γύρω περιοχών; Η απάντησή μου θα θεωρηθεί «τεχνοκρατική» αλλά είναι η ουσία. Κύκλο του χρήματος! Όταν οι πολίτες για τα βασικά αγαθά απευθύνονται σε μεγάλα εμπορικά κέντρα εκτός Κορωπίου για να βρουν χαμηλότερη τιμή, όταν κάνουν αγορές από τα Σούπερ Μάρκετ, τα οποία δικαίως σφύζουν από κόσμο γιατί έχουν τις χαμηλότερες τιμές, καταλαβαίνουμε όλοι ότι με απλά λόγια, ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΡΩΠΙΟΥ, ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΝ ΣΤΟ ΚΟΡΩΠΙ. Αυτή η φράση περιγράφει λακωνικά το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η οικονομία του Κορωπίου. Άποψή μου και σημείο που θέλω να καταλήξω αυτήν την σκέψη, είναι ότι πέρα από τα εμπορικά καταστήματα (ρούχων, υποδημάτων κτλ) που έχουν κάνει αρκετές μειώσεις στα προϊόντα τους, οι καφετέριες, τα εστιατόρια και τα μπαρ νυχτερινής διασκέδασης κρατούν τις τιμές σε επίπεδα όπως το έτος 2008 πριν την κρίση. Κατανοώ ότι τα έξοδα όλων των καταστημάτων είναι πολλά και σε συνδυασμό με το «τσουνάμι» φόρων των τελευταίων ετών προσπαθούν να καλύψουν τις ανάγκες τους. Δικαιολογείτε λοιπόν από μία άποψη το επίπεδο των τιμών σε αυτήν την κατηγορία καταστημάτων. Το θέμα όμως για να επανέλθουμε στο ζήτημα είναι οι πολίτες του Κορωπίου να συντηρούνται με αγαθά και προϊόντα από τα καταστήματα της πόλης.

Θα παραθέσω κάτι ακόμα σε λίγες γραμμές για να καταλάβετε το σκεπτικό μου και θα τελειώσω το άρθρο μου με την πρόταση που θα προκαλέσει ανάμικτες αντιδράσεις. Ποια είναι η ουσία να μείνουν τα χρήματα σε καταστήματα του Κορωπίου: Αν δώσω 20 ευρώ (από 10 στο καθένα) στο μανάβικο και το παντοπωλείο της γειτονιάς, εκείνοι θα κρατήσουν ένα ποσοστό δικό τους και θα πάνε στον ψαρά ο ένας, στο κουρείο ο άλλος. Έπειτα ο κουρέας και ο ψαράς θα βγουν ο ένας σε μία καφετέρια και ο άλλος για να αγοράσει παπούτσια. Με το απλό αυτό παράδειγμα θέλω να δείξω ότι αν ένα ποσοστό από τα 20 ευρώ μοιράστηκε σε 6 συμπολίτες μου και με τα χρήματα που έδωσα για αρχή τα χρησιμοποίησαν για δικές τους ανάγκες 6 πολίτες ακόμα, σκεφτείτε να έδινα 20 ευρώ σε ένα πολυκατάστημα και οι 6 αυτοί άνθρωποι που θεωρητικά βοήθησα να κρατήσουν την επιχείρηση τους δεν θα έπαιρναν ούτε δραχμή. Αυτό εννοώ ως κύκλο του χρήματος.

Σύμφωνα λοιπόν με όσα ανέλυσα παραπάνω, αυτό που λείπει από τα καταστήματα της πόλης μας είναι οι ανταγωνιστικές τιμές με μεγάλα πολυκαταστήματα. Θα ρωτήσει κανείς και πως θα γίνει αυτό; Η λύση είναι εύκολη, καθόλου περίπλοκη και άμεση. Μείωση στο ελάχιστο των δημοτικών τελών, έως και κατάργηση αυτών αν και μόνο αν οι καταστηματάρχες μειώσουν τις τιμές των προϊόντων τους ώστε να γίνουν πιο ελκυστικά στους πολίτες και να αναπτυχθεί η αγορά του Κορωπίου. Όσοι δεν το δεχτούν λόγω της μείωσης των τιμών, θα πληρώνουν κανονικά δημοτικά τέλη χωρίς έκπτωση. Και απ’ όσο γνωρίζω από δημοσιεύματα είναι πολλά τα καταστήματα που θα τους διευκόλυνε αυτό το μέτρο καθώς έχουν αρκετές οφειλές στον δημοτικό αυτό φόρο.

Χριστοδούλου Χρήστος

Τελειόφοιτος στο Τμήμα Μηχανικών Οικονομίας και Διοίκησης 

Παν. Αιγαίου (Χίος)